Elogie van de Vlaamsche taal

Ik heb besloten om, als ik in het Vlaams schrijf, geen gebruik te maken van de Hollandse vormen die steeds meer ons taalgebied domineren. Ik doe dit niet vanuit een vals chauvinisme, misschien uit een vastgeroestheid, maar in elk geval omwille van de schoonheid van de ge klank. Ge zijt en jij bent zijn een wereld van verschil.

Enkele dagen geleden toen ik wakker werd in het midden van de nacht, besefte ik dat de Vlaamse taal op zijn sterkst is in de gesproken versie. Ne kerel, en niet een kerel. Want ne duidt mannelijke vormen aan. Ik dacht altijd dat ik me niet bewust was van het geslacht van de woorden en had onze taal altijd als atypisch gezien in die zin, maar ne jongen en een meisje zijn wel degelijk gebonden aan de geslachten. Dat er ook nog een onzijdige vorm bestaat doet nu niet terzake.

Dit is wat de Vlaamse dorpen bolstert, en erin tot een zekere xenofobie leidt. Een buitenlander kan nog zo lang hier zijn als em wil, maar als hij het verschil niet ziet tussen een bloem en ne zak, zal hij op de werkvloer niet aanvaard worden. En dat is spijtig. Want deze mensen doen vaak de moeite om een platte taal te spreken die totaal op dialecten is gebouwd. Zelfs het afschuwelijke Algemeen Nederlands dat vroeg of laat tot een uniformiteit gaat leiden, of althans de taaleigenheid van de dorpen zal onderdrukken, zodat we nooit meer een uitgesproken accent zoals het Tom Boonens of Flip Kowliers zullen horen, blijft een amalgaam van regels en uitzonderingen. Het kost me vaak moeite om een regelmatig werkwoord te vinden als voorbeeld.

Liberation

Having come to the third stage in my life in many senses, I do not wish to passively absorb knowledge and life, but live it at the fullest. No fear holds me back, and before my final hour comes, I want to share some of the things I have learnt in this world, or think I might have learnt. Let this be the story of my soul.